روایت سیزدهم: ارسالی دختری از جنس ماه؛ دلایلی برای زنده موندن

حتما تا حالا این حس رو داشتی، وقتی که کارت از انگیزه و امید و همه چیز گذشته و انگار بدنت از هر حسی خالی میشه. توی اون لحظه تو فقط خسته ای از همه چیز، انگار چیزی جز اون شب طولانی پیش رو نداری و همه چیز به نظر تموم شده میاد.
آدما راجب خودکشی حرفای مختلفی میزدن، اولین بار که جلوی مامانم از مردن گفتم، گفت: آدمای ضعیف خودشون رو میکشن و کسی هم نباید براشون غصه بخوره. ولی توی اون لحظه همچین افکار (اشتباهی) نمی‌تونه جلوی خودکشی رو بگیره.
شاید اول از همه باید اون بخش غمگین و شکننده‌ی خودمون رو بپذیریم و اینکه واقعا زندگی می‌تونه خیلی سخت باشه.
راستش هیچ آدمی نیست که کل زندگیش رو غمگین بوده باشه ولی توی لحظه‌ای که تمام سرمون پر از فکر به مردنه فقط لحظه‌های پر از درد توی سرمون رو پر میکنه. اگه به این کار فکر می‌کنین بیاین به خودمون یکم فرصت بدیم تا بتونیم واسه‌ی درمان خیلی چیزا یبار دیگه سعی کنیم. مثلا من گاهی به وقتایی که کنار دریا بودم فکر می‌کنم و یادم میاد چقدر قشنگ بود و می‌خوام یه بار دیگه هم ببینمش.

اما الان توی این زمان، این جسم و این زندگی متعلق به شماست. قطعا هر کدوم از شما یه آرزوهایی دارین که مختص خودتونه. آرزوهایی که کلیشه‌ای نیستن و ذهن شما اونارو ساخته. در واقع اونا الان وجود دارن فقط منتظرن تا شما بهشون برسید. به عنوان مثال شما آرزو دارید یه کلبه توی جنگل داشته باشید. این آرزو فقط برای خودته، ذهن تو ساختش، اگه تو بمیری این آرزو تا ابد بدون صاحب میمونه. پس زندگی کن برای آرزوهات و رویاهات هرچند کوچیک و بزرگ، کلی اتفاق کلی داستان توی دنیا هست که فقط تو نقش اصلیش هستی و باید بری سمتش، نمیدونم تا حالا چقدر سختی کشیدی اما زندگی رو ادامه بده و برای مردن عجله نکن، چون در نهایت قراره بمیری! پس تا زنده هستی زندگی کن. مرگ بالاخره میاد سراغت. خودم رو در جایگاهی نمی‌بینم که بخوام نصیحت کنم ولی بیایم و یکم به خودمون شانس و موقعیت واسه پیدا کردن خوشحالی رو بدیم و به خودمون کمک برسونیم.